Classic meets future

Kerstmis. Dan denk ik aan kaarsjes in de donkerste dagen. En hoe dat altijd ook van binnen iets verwarmt. Fijne, en minder fijne herinneringen aan gevierde kerstfeesten komen op. En natuurlijk de vraag: wat doen we dit jaar? Al snel gevolgd door: wat eten we?

Als wij vroeger iets heel feestelijks te vieren hadden, kwam er als toetje een Omelette Sibérienne. Aan het eind van het diner, als ik al bijna niet meer uit mijn ogen kon kijken, gebeurde het. Het licht ging uit en er kwam iemand de kamer inlopen met een grote schaal. Op de witte toeter van een taart brandden blauw-gele vlammetjes. Magisch. Zeker als het aangesneden werd; het contrast tussen het beeld van die vlammetjes en het koude ijs was spectaculair.

Brandend ijs, het is tegenstrijdig en daarmee woest aantrekkelijk. Een klassiek dessert maken met veganistisch ijs heeft ook iets tegenstrijdigs. Voor ons is dat de ware uitdaging. Hoe kan je de mooie gerechten, waaraan dierbare herinneringen kleven, blijven eten in een wereld die ons dwingt andere keuzes te maken.

Omelette Sibérienne was het favoriete dessert van mijn grootvader. Hij is jong overleden en ik heb hem nooit gekend. Door dit dessert met de familie te eten was het alsof hij er een beetje bij was. Eigenlijk leerde ik hem, door dit ritueel beter kennen. Ik vind dat waardevol en ik wil dat blijven doorgeven. Door het gerecht in een nieuw jasje te steken kan dat ook. Ik ga dit maken met kerst!

Straks heb je een dessert op tafel staan wat de toekomst met het verleden verbindt. Klassiek dessert, klassieke smaken, op maat gemaakt voor deze tijd.

‍